Wkurw: zamyka czy otwiera na świat?

Taki dziecięcy żal i złość jakie teraz mam w sobie - czuję, że ta konkretna energia zamyka mnie na świat, jakbym taplała się w błocie, w tym żalu, w tym nieutuleniu. Jakby ten wkurw był jałowy. Bo niewypowiedziany jasno do tych osób, których dotyczy. Część z niego jest do świata albo do siebie.  Pobyty w domu wiążą się czasem z wytaczaniem największych dział. Czasem ktoś kieruje je na mnie, czasem to ja jestem operatorem tej armaty. Nic nie osiągnęłaś - nie masz męża, dzieci, stanowiska, oszczędności, domu, samochodu. Jesteś dobrym człowiekiem, ale nie mam się czym pochwalić, Ty nie masz się czym pochwalić. I jak nie zrobię zasłony dymnej działo uderza we mnie. i rozwalona zaczynam taplać się w żalu. Ktoś tak naprawdę myśli, a ja czuję tą niewypowiedzianą poczciwą litość do mnie.  

Głos z duchowo - psychologicznego obszaru ubiega wszelkie komentarze typu: ten smutek i żal jest potrzebny, daj mu wybrzmieć. Są takie chwile, że nie umiem wyjść z tego bagna, błota.

Czasem wydaje mi się, że najpierw obrosłam warstwami rodzinnych traum, przekonań i norm a potem sama na siebie nałożyłam kolejne warstwy plasterków na rany - kolejnych warsztatów, książek, terapii, jutjubowych filmów, rozkmin. Każda z nich była mi potrzebna (bo z nich korzystałam) ale w tym momencie czuję ich nadmiar. Ten moment jak na słupie ogłoszeniowym, gdzie przyklejano jeden plakat na drugi i utworzyły tak grubą warstwę, że się wygina i nie widać pierwszego plakatu.