"Zawsze trafiasz na tych niedojrzałych pojebów"

Dziś będzie o głosie dawnej bliższej koleżanki. Nie widziałyśmy się ze 2 lata, Jej ciąża, ciężki poród, potem covid. Życie się wydarzyło i wczoraj spotkałyśmy się po tej dużej przerwie. Cieszyłam się na to spotkanie, też ze względu na to, że znajoma była z dzieckiem. A mało mam kontaktu bezpośredniego i z młodymi matkami i z dziećmi.

Ciekawe jest czasem spotkać się po długi czasie z kimś z kim było się blisko. Czasem masz wrażenie, że tej przerwy nie było i nie możecie się nagadać tak jak kiedyś. A czasem (jak w moim przypadku wczoraj) widać, że jesteśmy w innych miejscach. 

Najbardziej zaskakujący był język jakim ta znajoma się posługiwała. Biorę poprawkę na to, że niedawno przeszła ciężki covid i ma powikłania, że małe dziecko, że mało śpi, że traumatyczny poród. I to, że widzę, że szczerze mi życzy dobrze. Ale. No właśnie. Poza dużą dozą, normalnej, sympatycznej rozmowy (do momentu, kiedy mała nie zaczęła wrzeszczeć) było też to:

- opowiadam, że moja aktualna sytuacja zaczęła się jak chłopak z którym się spotykałam zghostował mnie, zmartwiła się ale potem dodała coś w stylu "Przykro mi, że zawsze trafiasz na tych niedojrzałych pojebów". Nosz kuzwa..!

- Ona i ja mamy z różnych powodów trudny moment w życiu, u mnie samej - jest czasem trudno, mieszkam w miasteczku "nie wiem" i muszę bardzo dbać o czułość wobec samej siebie i walczyć z wewnętrznym sabotażystą. I nie czuję, że jest to sztuczne pocieszanie się ani fałszywy optymizm. Czuję, że to jest po prostu dawanie samej siebie wsparcia i współczucia. Znajoma w którymś momencie rozmowy mówi: "Ale nam (mi i jej) się życie posypało, rozwaliło". Mnie to jakoś wcięło, bo tak się nie czuję (choć może ktoś inny na moim miejscu tak by to nazwał). Mówię do Niej: "Jak tak myślę o tym momencie w życiu, w którym jestem to czuję się chujowo, więc nie zgodzę się z Tobą" :p 

- opowiadam o tym moim nie wiem, że przerwa, że nie marketing, że zagubienie. Znajoma zaczyna wymyślać rzeczy, które mogłabym robić, na czym mogłabym zarabiać. Jest w tym taka mocna energia "pomagania" (nie prosiłam o radę), że znowu mnie wcina i mówią: "Kurczę, słuchaj, jakby wiem co mam robić, mam różne pomysły, nie mów mi proszę co mam robić, bo ja chciałam się tylko podzielić wątpliwościami). Teraz z kolei trochę Ją wcięło. Zrozumiała i niby było wszystko ok, ale miałam wrażenie, że od tamtego czasu jakaś inna energia była między nami

- opowiadam, że była 2 raz w życiu u psychiatry, że to dla mnie nowość, nigdy też nie brała żadnych takich leków, ale zdecydowałam się na jeden - przeciwlękowy. Nie skończyłam opowiadać nawet jaką trudną decyzją było dla mnie zdecydowanie się na to, że wciąż mam wiele obaw, ale objawy były zbyt silne. Że szybko zadziałał i lekarka powiedziała, że mogę odstawić, skoro minimalna dawka, którą brałam tak szybko zadziałała. Znajoma wyjechała z litanią - "z przeciwlękowymi trzeba uważać żeby się nie uzależnić, że to niebezpieczne, że może lepiej nie brać, żeby o tym pamiętała". Jezu. No niby widzę, że chce dobrze. Ale powiem Ci szczerze, że miałam dość. Poczułam się "mała" i pouczana. Westchnęłam znacząco i powiedziałam "że ta kwestia jest bardziej skomplikowana i nie wiesz wszystkiego", potem powiedziałam powyższe. No ale.. niesmak pozostaje

- dziecko wrzeszczało i zauważyłam potępiające spojrzenia innych kobiet, zagadnęłam znajomą - że pewnie teraz musi się mierzyć z różnymi ocenami związanymi z macierzyństwem, sposobami na wychowanie dziecka i tego typu spojrzeniami czy opiniami. I dodałam coś w stylu, że to tak jak ja mierzę się ze spojrzeniami i oceną mnie przez pryzmat mojego bycia "childless". Ona tak trochę zaskoczona na mnie spojrzała. Z rozmowy zrozumiałam, że jako bezdzietna tak się nie czuła, i super dla Niej. Naprawdę. Ja się tak czuję, pochodzi to m.in. z własnej niepewności siebie. Znajoma pyta, no ale kto na Ciebie tak patrzy, kto mówi. Zaczynam (dłuższą wypowiedź) - "no chociażby Babcia.." chciałam dopowiedzieć, znajoma neguje - ej, no przecież rodzina zawsze tak gada, wiesz ile raz na wigilii zapytali kiedy dzidziuś. Próbuję kontynuować - że w pytaniach mojej Babci był taka litość, politowanie dla mojej bezdzietności, trudne dla mnie. Potem mówię np byłam na szkoleniu X, same babki po 45 dzieciate, rozmowy tylko o dzieciach, poczułam się wykluczona. Ok, to jest w mojej głowie, to moje uczucie, ktoś inny by mógł czuć coś innego. Znajoma dalej neguje w stylu "ale to nie trzeba się przejmować takim gadaniem, oni zawsze będą gadać, może Ci się wydaje .."  Jezu. i znowu ktoś podważa moją rzeczywistość. Ja widzę dąb, ktoś mówi nie, nie to buk. Kuźwa! Przerwałam Jej i mówię: "Ja sobie nie wymyśliłam tego uczucia, ono jest dla mnie prawdziwe." 

Piszę dużo, bo potrzebowałam to wszystko napisać. Przed spotkaniem miałam wrażenie, że jakoś tęskniłam za tą znajomą, a teraz chyba mam ochotę się z Nią już więcej nie spotykać. 

Wracając poczułam ogromną wdzięczność, że są w moim życiu teraz osoby - takiej jak np Ty, które mi nie radzą, które mi nie chcą pomagać, przy których sobie mogę po prostu być sobą i się nie "kurczyć".

Mała wrzeszczała przez pół spaceru, łeb mi pękał a byłyśmy głęboko w lesie i nie było jak uciec Pomyślałam teraz, że może to dziecko wyrażało mój lub Jej ból i wkurw. Wykrzyczała to, czego może ja nie chciałam zrobić lub powiedzieć, bo "nie chciałam psuć atmosfery".